Artykuły

Piękne dusze

Obserwując mającego 1 rok i 8 miesięcy synka Jasia, ciągle nie mogę się nadziwić, jakim jest cudem. Jednak nie on tylko. On mi po prostu przypomina, że wszyscy jesteśmy cudem nie do opisania. Nawet jeśli z różnych przyczyn zgubiliśmy ową dziecięcą pasję życia i niewinność w naszej dorosłości, to one nadal w nas są. Nawet jeśli nie pamiętamy już duszy, która przyszła, by przejawiać się tu przez chwilę, to ona nadal tu jest, czekając na to, by ją dostrzec i przyjąć.

Czemu by nie zatrzymać się po środku naszych „pilnych ludzkich spraw” i przypomnieć sobie, jacy naprawdę jesteśmy? Za całą fasadą ludzkiej tożsamości, historii rodzinnej i wszelkiego rodzaju ról i masek kryjesz się ty, kryję się ja – sama istota i sedno miłości. Czemu by po prostu nie wziąć głębokiego oddechu, poczuć bicie swego serca i uznać niezaprzeczalny cud życia, wyłaniający się z Tajemnicy, której żaden umysł nie jest w stanie pojąć? Czemu by nie świętować esencji Życia, którym jesteśmy?

Wszyscy przyszliśmy tu jako piękne dusze, decydując się na unikalne doświadczenie w świecie 3D. Gęstość tego wymiaru przytłoczyła nas jednak tak bardzo, że jedynym sposobem na przetrwanie wydawało się całkowite utożsamienie z tym światem poprzez stworzenie ograniczających przekonań i ukrycie ich w podświadomości. Zapomnieliśmy o swoim pochodzeniu, o swojej Boskości, o swoim pięknie. Teraz jednak jest czas, kiedy coraz więcej z nas decyduje się pamiętać.

Drogą pamiętania nie jest odrzucenie świata 3D, gdyż wszelkie odrzucenie rodzi więcej tego samego, co staramy się odrzucić. Jeśli chcemy pamiętać, KIM naprawdę jesteśmy, JACY jesteśmy i GDZIE jesteśmy, pierwszym krokiem jest uwolnienie własnego osądu nad światem. Dopóki osądzamy swoje doświadczenie, nie jesteśmy w stanie wznieść się ponad nie. Dopóki myślimy, że coś jest nie tak z nami lub z kimkolwiek, nie możemy zobaczyć ukrytego we wszystkim piękna. Patrzymy bowiem przez pryzmat swoich ograniczonych filtrów postrzegania, które koloryzują prawdę i pokazują nam jedynie to, co chcemy widzieć, a nie to, CO JEST.

Może pamiętasz znane z Biblii stwierdzenie: Dopóki nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego. A czymże jest owo Królestwo jak nie jaśniejącą Promiennością naszych serc i umysłów i rzeczywistością Źródła, z którego wszyscy pochodzimy? Jeśli zatem chcemy wejść w kontakt z ową rzeczywistością, wystarczy, że staniemy się jak dzieci, czyli przypomnimy sobie nasz naturalny stan, bez filtrów i naleciałości intelektualnego umysłu. Jedynie od nas zależy, czy podejmiemy decyzję, że tego właśnie pragniemy i na tym zamierzamy skupić naszą uwagę.

Oto kilka praktycznych przykładowych działań, jakich możemy się podjąć już teraz:

Czy możesz zaczynać dzień od wdzięczności zamiast osądu?
Czy możesz błogosławić swoich wrogów zamiast ich potępiać?
Czy możesz zadziwiać się tym, co widzisz, zamiast uważać to za oczywiste?
Czy możesz odłożyć dorosłą powagę i bawić się tym, co jest akurat na twojej drodze?
Czy możesz zaufać jak dziecko i pozwolić, aby Życie żyło się poprzez ciebie?
Czy możesz zacząć dostrzegać piękno w każdym aspekcie swojego doświadczenia?
Czy możesz zdecydować, że w napotkanych dzisiaj ludziach zobaczysz Boga?

Gdy to zrobisz, zanim się spostrzeżesz, będziesz kroczył po Nowej Ziemi dokładnie tam, gdzie się znajdujesz. Będziesz widział cuda, które zawsze cię otaczały, lecz których – być może – nie widziałeś. Będziesz ucieleśnieniem Miłości w świecie formy. Będziesz światłem w ciemności. Będziesz Niebem, które schodzi na Ziemię. Będziesz prawdziwym zwierciadłem, w którym każdy, kto zdecyduje, będzie mógł zobaczyć siebie, swoją piękną duszę.